เดินทางเช้าวันจันทร์ที่ 4 พ.ค. คืนวันอาทิตย์ไม่หลับไม่นอนกัน
กลัวว่าจะตื่นไม่ทัน โทรเรียกแท๊กซี่มารับหน้าบ้านตอนตีสามกว่าๆ
ไปถึงสุวรรณภูมิ ตีสี่ครึ่ง เคาท์เตอร์ Air asia เปิดเช็คอินแว้ว
นั่งๆ นอนๆ หลับตาไป สี่ชั่วโมง ถึงแล้ว Bali หาดสวรรค์ (หรือเปล่า?)
อันดับแรกต้องนำสัมภาระไปเก็บที่โรงแรมก่อน ใช้บริการ Taxi ของสนามบิน
จ่ายไป 70 000Rp หรือประมาณ 200 กว่าบาท ถือว่าแพงพอสมควร
เพราะระยะทางไปโรงแรมประมาณ 4o กิโลเมตรเอง ถึงแล้วโรงแรมที่เราจองไว้
ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าเป็นไง เนื่องจากจองทางอินเตอร์เน็ตเห็นว่าสวยและถูก
ที่สำคัญวันแรกยังไงก็ต้องมีฐานที่มั่นก่อนล่ะ โรงแรมที่เราเลือกติดถนนใหญ่
ออกแนวสัมมนามากกว่ามาพักผ่อน ทำไงได้ล่ะ จองมาแล้วนี่นาแต่ก็สวยนะ
ตอนแรกกะว่าจะนอนเอาแรงสักตื่นแล้วค่อยไปท่องเที่ยว แต่นายอาร์ตตื่นตา
นอนไม่หลับเอาซะแล้ว ไปก็ไป เดี๋ยวค่อยกลับมานอนที่เมืองไทยก็ได้
ว่าแล้ว สองหนุ่มสาวชาวไทยก็เช่ามอไซค์ของโรงแรมซึ่งก็น่าจะเป็นของพนักงาน
เมืองท่องเที่ยวจริงๆ หากินกะนักท่องเที่ยวไปตามท้องถนนจะมีผู้คนรอคอยให้บริการ
(หรือทำให้รำคาญกันแน่??) เป็นการให้บริการที่น่ากลัวมากกว่า
ขอบอกว่านักท่องเที่ยวเค้ากลัวและรำคาญ แต่ที่เมืองไทยก็มีเหมือนกันล่ะนะ
กลับมาเข้าเรื่องของการท่องเที่ยวต่อดีกว่า หลังจากได้มอไซค์
เราก็แปลงร่างเป็นเด็กแว้นกันทันที หาข้าวกินกันก่อนเลย บ่ายสองแล้วยังไม่ได้กินไรเลย
เราจะไปตามหาร้านในหนังสือกัน ปรากฎว่าหลง หลง แล้วก็หลงอีก ถนนป้ายก็ไม่มี
ถามใครก็พูดภาษาปะกิตไม่ได้กัน วนไปวนมาจนถึงหาดคูต้า
สุดท้ายก็กินก๋วยเตี๋ยวในร้านอาหารจีน กรรม! ท้องอิ่ม ชีพจรลงเท้าครับ
ไปพิพิธภัณฑ์กันดีกว่า มีตั้งหลายที่ แต่ก็ไปไม่ถึงสักที ที่ไปถึงก็ปิด
ก็ปาเข้าไปเกือบห้าโมงเย็นแล้วนี่นา มาเลยครับลุงคนนึงตรงดิ่งเข้ามาเลย
เราก็นึกว่าน้ำใจงามพาชมวัดข้างๆ พิพธภัณฑ์ที่ปิด พาวนไปวนมา
พูดแต่เรื่องซ้ำๆ เราก็อยากจะถ่ายรูปกัน แกก็พาเดินอยู่นั่นแหละ
จบภารกิจด้วยการโขกสับค่าพาชมกับค่าผ้าคาดเอว เราอุตส่าห์เตรียมผ้าถุงไปเอง
โดนไปเกือบ 100 000 Rp ซึ้งใจจริงๆ กลับโรงแรมกันดีกว่า
หิวอีกแล้ว 1ทุ่มแล้วหรือนี่ อาบน้ำออกไปหา อาหารพื้นเมืองกินดีกว่า
ก่อนออกถามข้อมูลร้านอาหาร ผับต่างๆ จากโรงแรม เค้าก็ใจดี
บอกมาตั้งหลายร้าน แต่ที่นี้เค้าบอกระยะทางกันแปลกดี ไม่ได้บอกเป็น กิโลเมตร
เค้ากลับบอกระยะทางเป็นนาที งง ป่ะล่ะ งง เลย ขี่ไปประมาณห้านาทีก็จะเจอร้าน
ว่าแต่เค้าจะรู้ได้ไงว่าเราใช้ความเร็วเท่าไรหว่า? ทุกคนใช้เวลาแค่ห้านาทีเท่ากันจริงๆ เหรอ?
สุดท้ายเราก็หาผับหรือร้านอาหารที่เค้าแนะนำไม่เจอ วี่แววแห่งการหลงทางมาอีกครั้ง
เผอิญแอบเห็นร้านข้างทาง เราเลยต้องยุติการเดินทางและแวะกินร้านนี้
ข้าวกับไก่ทอด อร่อยมากแต่ต้องกินด้วยมือ มื้อนี้หมดไป 70 000Rp
กลับโรงแรม สามทุ่มกว่า หลับเป็นตาย หมดไปหนึ่งวันในบาหลี
กลัวว่าจะตื่นไม่ทัน โทรเรียกแท๊กซี่มารับหน้าบ้านตอนตีสามกว่าๆ
ไปถึงสุวรรณภูมิ ตีสี่ครึ่ง เคาท์เตอร์ Air asia เปิดเช็คอินแว้ว
นั่งๆ นอนๆ หลับตาไป สี่ชั่วโมง ถึงแล้ว Bali หาดสวรรค์ (หรือเปล่า?)
อันดับแรกต้องนำสัมภาระไปเก็บที่โรงแรมก่อน ใช้บริการ Taxi ของสนามบิน
จ่ายไป 70 000Rp หรือประมาณ 200 กว่าบาท ถือว่าแพงพอสมควร
เพราะระยะทางไปโรงแรมประมาณ 4o กิโลเมตรเอง ถึงแล้วโรงแรมที่เราจองไว้
ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าเป็นไง เนื่องจากจองทางอินเตอร์เน็ตเห็นว่าสวยและถูก
ที่สำคัญวันแรกยังไงก็ต้องมีฐานที่มั่นก่อนล่ะ โรงแรมที่เราเลือกติดถนนใหญ่
ออกแนวสัมมนามากกว่ามาพักผ่อน ทำไงได้ล่ะ จองมาแล้วนี่นาแต่ก็สวยนะ
ตอนแรกกะว่าจะนอนเอาแรงสักตื่นแล้วค่อยไปท่องเที่ยว แต่นายอาร์ตตื่นตา
นอนไม่หลับเอาซะแล้ว ไปก็ไป เดี๋ยวค่อยกลับมานอนที่เมืองไทยก็ได้
ว่าแล้ว สองหนุ่มสาวชาวไทยก็เช่ามอไซค์ของโรงแรมซึ่งก็น่าจะเป็นของพนักงาน
เมืองท่องเที่ยวจริงๆ หากินกะนักท่องเที่ยวไปตามท้องถนนจะมีผู้คนรอคอยให้บริการ
(หรือทำให้รำคาญกันแน่??) เป็นการให้บริการที่น่ากลัวมากกว่า
ขอบอกว่านักท่องเที่ยวเค้ากลัวและรำคาญ แต่ที่เมืองไทยก็มีเหมือนกันล่ะนะ
กลับมาเข้าเรื่องของการท่องเที่ยวต่อดีกว่า หลังจากได้มอไซค์
เราก็แปลงร่างเป็นเด็กแว้นกันทันที หาข้าวกินกันก่อนเลย บ่ายสองแล้วยังไม่ได้กินไรเลย
เราจะไปตามหาร้านในหนังสือกัน ปรากฎว่าหลง หลง แล้วก็หลงอีก ถนนป้ายก็ไม่มี
ถามใครก็พูดภาษาปะกิตไม่ได้กัน วนไปวนมาจนถึงหาดคูต้า
สุดท้ายก็กินก๋วยเตี๋ยวในร้านอาหารจีน กรรม! ท้องอิ่ม ชีพจรลงเท้าครับ
ไปพิพิธภัณฑ์กันดีกว่า มีตั้งหลายที่ แต่ก็ไปไม่ถึงสักที ที่ไปถึงก็ปิด
ก็ปาเข้าไปเกือบห้าโมงเย็นแล้วนี่นา มาเลยครับลุงคนนึงตรงดิ่งเข้ามาเลย
เราก็นึกว่าน้ำใจงามพาชมวัดข้างๆ พิพธภัณฑ์ที่ปิด พาวนไปวนมา
พูดแต่เรื่องซ้ำๆ เราก็อยากจะถ่ายรูปกัน แกก็พาเดินอยู่นั่นแหละ
จบภารกิจด้วยการโขกสับค่าพาชมกับค่าผ้าคาดเอว เราอุตส่าห์เตรียมผ้าถุงไปเอง
โดนไปเกือบ 100 000 Rp ซึ้งใจจริงๆ กลับโรงแรมกันดีกว่า
หิวอีกแล้ว 1ทุ่มแล้วหรือนี่ อาบน้ำออกไปหา อาหารพื้นเมืองกินดีกว่า
ก่อนออกถามข้อมูลร้านอาหาร ผับต่างๆ จากโรงแรม เค้าก็ใจดี
บอกมาตั้งหลายร้าน แต่ที่นี้เค้าบอกระยะทางกันแปลกดี ไม่ได้บอกเป็น กิโลเมตร
เค้ากลับบอกระยะทางเป็นนาที งง ป่ะล่ะ งง เลย ขี่ไปประมาณห้านาทีก็จะเจอร้าน
ว่าแต่เค้าจะรู้ได้ไงว่าเราใช้ความเร็วเท่าไรหว่า? ทุกคนใช้เวลาแค่ห้านาทีเท่ากันจริงๆ เหรอ?
สุดท้ายเราก็หาผับหรือร้านอาหารที่เค้าแนะนำไม่เจอ วี่แววแห่งการหลงทางมาอีกครั้ง
เผอิญแอบเห็นร้านข้างทาง เราเลยต้องยุติการเดินทางและแวะกินร้านนี้
ข้าวกับไก่ทอด อร่อยมากแต่ต้องกินด้วยมือ มื้อนี้หมดไป 70 000Rp
กลับโรงแรม สามทุ่มกว่า หลับเป็นตาย หมดไปหนึ่งวันในบาหลี
บรรยากาศตอนตีห้า ที่สุวรรณภูมิ
Yani Hotel
ล้าน รูเปีย
อาหารมื้อแรก ในบาหลี
ลุงไกค์ถ่ายให้ ค่าถ่ายรูปแพงจัง
อาหารค่ำ
Comments